Andrzej Milik-Wiśniewski: Mgła

 

cokolwiek powiem może powiedzieć ktoś
inny jestem jak radio i gadam wieloma gło-
sami jestem próżnią przez którą przebiega-
ją fale może jestem czymś więcej ale nie
mam okazji

A. Ważyk


Jedziesz pociągiem wtulony w kąt przedziału i myślisz dobrze o całej podróży która zda ci się dobiega końca oglądasz migawki krajobrazu przeplatane budynkami dworców i stacyjek i czujesz po przyrodzie że jesteś już blisko miejsca urodzenia gdzie zostawiłeś wszystkie swoje grzechy i kruche wspomnienia pulsujące teraz coraz żywiej i rosnące szybko w miarę przesuwania się klatek okna wdychasz w siebie ostrość poranka i czujesz obecność rosy świeżej i pachnącej na ustach i unosisz się jakby niesiony muzyką lekko radośnie ku górze odrywasz się od miejsca przy oknie i wydaje ci się że płyniesz po nieznanym obrazy za oknem zbijają się w bezkształtną masę dziwisz się że lecisz nagle do tyłu pęd cię upaja lądujesz na podłodze brudnej i nieprzyjemnej w dotyku i patrzysz zdumiony na ludzi stłoczonych wokół ciebie stopniowo wyzwalasz swoje ciało z przygniatających cię walizek widzisz przed sobą białe światła dworca ściśnięty tłum na peronie blada twarz o rozwartych źrenicach z wyrazem zwierzęcego strachu uderzasz głową o ścianę przedziału słyszysz pomieszane krzyki które oddalają się coraz bardziej natrafiasz na otwarte drzwi i wychodzisz cały skulony na zewnątrz dotykasz gołej ściany jest zimna wokoło nie ma nikogo próbujesz sobie przypomnieć wszystko idziesz po schodach na górę nie wiedząc gdzie jesteś wita cię zgiełk miasta do którego przyjechałeś by rozpoznać siebie wśród ludzi dziwisz się ulicom pełnym wrzasku w głowie czujesz szum i masz świadomość czegoś co się wydarzyło bez twojego udziału
siadasz na ławce w alejce parkowej próbując się otrząsnąć z letargu liczysz mimowolnie szeregi drzew po jednej i drugiej stronie siebie zdaje ci się że jesteś sam pośród nieznanego ci krajobrazu między którym prześwitują fragmenty znane ci z opowiadań zdumiewa cię spokój i rytm pulsującego życia wokoło czujesz że stopniowo gubisz plan z jakim tu przyjechałeś aż zostają ci same niejasne pragnienia rzeczy których nie umiesz nazwać zrywasz się nagle wiedziony impulsem i z rękami w kieszeniach prześlizgujesz się przez ulice z gorączkową chęcią dotarcia pod nieznane lub zapomniane adresy prowokujące cię tajemnicą denerwujesz się widząc dookoła obojętny świat gdzie jesteś niezauważalny ze swoimi wielkimi czynami i myślisz tylko o wyrwaniu się z kotła w jakim się znalazłeś i w którym maleje twoja siła i możliwości chciałbyś wybiec szybko za miasto na peryferie przebiegasz pod wiaduktem pociąg przewala się nad tobą rozumiesz nagle że szukasz czegoś kogoś szukasz szukasz szukasz chciałbyś natychmiast dogonić odlatujący dźwięk chciałbyś znowu znaleźć się wśród ludzi ciąży ci samotność jak lata czujesz się rozbitkiem gwizd potężnieje w uszach rozsadza głowę trzymasz ją w rękach ciężką od nagłego bólu nagły spokój i cisza przypierają cię do muru i kołatają szeregiem pytań wobec których jesteś bezradny jak dziecko zbierasz rozproszone twierdzenia i definicje życiowe nieprzydatne w tej chwili chciałbyś coś powiedzieć krzyknąć głośno ale boisz się żeby byle kto nie usłyszał boisz się własnego głosu nie wiesz jakim odezwie się dźwiękiem siadasz na kupie żelastwa zapalasz desperacko papierosa i udajesz spokój nie podnosisz głowy by oglądać przechodzących ludzi na chwilę wiesz że było to fałszywe zadzierasz głowę nie widzisz nikogo ogarnia cię złość do samego siebie podrywasz się i prawie biegniesz przeskakując kałuże wymijając ludzi potrącając latarnie rośnie w tobie nienawiść i pogarda dla świata choć sam nie wiesz dlaczego chciałbyś teraz zanegować cały świat ale dobrze nie wiesz jaki on jest naprawdę i ta niewiedza cię przeraża gorączkowo rozważasz możliwości i czujesz że możesz nie zdążyć biegniesz coraz szybciej jakbyś chciał w jednej chwili przeniknąć schwytać w objęcia cały znienawidzony układ ziemski którego jesteś cząstką bardzo znaczącą dla samego siebie powoli zatracasz sens swojej wędrówki przez miasto starasz się skupić maksymalnie i pomyśleć o najważniejszym jednakże nic poza bezsilnością cię nie wypełnia wpadasz w jakiś nerwowy chichot i już wiesz że nie możesz myśleć racjonalnie przynajmniej na razie a tym bardziej działać poddajesz się więc emocjom chwili i szarpiesz się między ulicami niesiony niewiadomą siłą myśląc o kimś o czymś czego miałeś szukać kogo miałeś pytać o szereg rzeczy niejasnych które zatraciły dla ciebie kontury i zostały wspomnieniem mniej lub bardziej niesmacznym męczysz się więc coraz więcej aż stajesz pod znajomą ci skądinąd ścianą domu gdzie oparty o strzępy plakatów pierwszomajowych jesteś na kształt znudzonego pomnika jesteś nagle natarczywy jakbyś przebudził w sobie ukryte pragnienia pytasz monotonnym i beznamiętnym głosem wszystkich przechodzących o godzinę zaczepiasz młode kobiety pytając je dlaczego chodzą same o tej porze dajesz żebrakowi trochę drobnych śmiejąc się w duchu z tego gestu mówisz sobie że trzeba nisko upaść by się móc na nowo odrodzić delektujesz się wspomnieniem znanych ci upadków z których zrodziła się siła zawzięta na dnie której był strach i wstyd myślisz o sobie w kategoriach uniwersalnych choć wiesz że jesteś przypisany do swojego miejsca urodzenia do którego wracasz gdy oddalisz się zbyt daleko chciałbyś dokonać wielkiego czynu dającego ci gwarancję wartości i poczucia niezniszczalności zdaje ci się że zawsze w ostateczności przyparty do muru będziesz mógł powtórzyć czyn Raskolnikowa i uwolnić się od świata który cię wtedy określi i rozpozna nareszcie choć nie wiesz tego na pewno jak też nie wiesz czy potrafiłbyś oderwać się od wszystkich ziemskich zależności i stanąć boso i nago w obliczu innego wymiaru w którym liczyła by się sama istota człowieka
wchodzisz więc w nagłym postanowieniu na górę nieproszony przeświadczony o własnej racji i spotykasz życzliwe twarze zdziwione twoją długą nieobecnością siadasz przy stole zastawionym suto i nie protestujesz gdy stawiają przed tobą kieliszek słuchasz muzyki z zawieszonych na ścianie głośników muzyki której słuchałeś kiedyś i która teraz cieszy cię bardzo krótko czujesz że w tym zgiełku nie poznasz nikogo choć znasz wszystkich z imienia i nazwiska i wszyscy tak samo znają ciebie śmiejesz się sam do siebie na myśl że jesteś tu jeden trzeźwy wśród gromady pijanych unoszonych jakimś dziwnym rytmem splątanych ze sobą przewalających się różnobarwną plamą przed twoim horyzontem stół nakryty czerwoną serwetą pijesz kieliszek jeden po drugim nie wiedząc kto nalewa rozmawiasz z cieniami przepływającymi koło ciebie słuchasz propozycji o których wiesz że są iluzjami niczym nowym na przestrzeni kontaktów z tymi ludźmi o których myślisz że wiesz wszystko i nigdy się nie mylisz myśląc o nich powtarzasz sobie po raz nie wiadomo który że szukasz twardych silnych supermenów zdolnych do robienia wielkich rzeczy i po raz nie wiadomo który nie wiesz choć pytasz samego siebie czy sam jesteś taki powoli rośnie w tobie chęć mówienia do wszystkich zaczynasz opowiadać dowcipy i wcale się nie dziwisz że jesteś w centrum zainteresowania lubisz jak się inni śmieją zdajesz się przekonywać samego siebie że jest twoją funkcją dyrygować radościami ludzi nawet ulotnymi mówisz wszystkim i każdemu z osobna iż szczęście bliźnich jest także twoim szczęściem opowiadasz barwne historie z życia pełnego tajemnic nie dla ciebie lubujesz się w wywoływaniu silnych wrażeń i protestujesz gdy nazywają cię sensatem głosisz własne teorie o powstaniu świata i chciałbyś aby nie pokrywały się z innymi często cytujesz własne słowa przypisując je komu innemu i zmyślasz fakty wydarzenia opinie które przyjmowane są spokojnie bez większych zastrzeżeń i to cię właśnie denerwuje chciałbyś polemizować ale nie masz z kim i tak bowiem przekonałeś bez reszty wszystkich wtedy osądzasz ich nisko i już wiesz że nie masz tu nic do roboty zapominasz o czymś o czym wiesz że miałeś pamiętać pytasz wkoło wszystkich czy nie widzieli dziewczyny o bladej twarzy i blond włosach strącasz butelkę ze stołu która jednak nie spada dziwisz się że widzisz wszędzie wystraszone twarze ściśnięte bolesnym skurczem jakby coś co jeszcze się nie stało musi nastąpić lada chwila w uszach czujesz pęd pociągu dziwna muzyka ani na moment nie daje ci spokoju wchodzisz w butach na tapczan i depczesz ile sił dużą okładkę z napisem w języku angielskim wokoło widzisz przytulone do siebie postaci prawda rośnie ci w oczach i już nie możesz utrzymać jej wzrokiem chciałbyś mówisz sobie popełnić ot tak samobójstwo ale nie wiesz czy to jest jedyne wyjście dla podtrzymania przelotnego nastroju mówisz wszystkim tajemniczo to już ostatni nasz wieczór ściskasz ręce spocone długim oczekiwaniem czujesz że łza ci się kręci figlarnie w oku mówisz jeszcze coś myśląc inaczej i jeszcze długo mówisz inaczej myśląc wciąż tak samo trudno ci odejść choć zdajesz sobie sprawę iż niczego nie zapomniałeś przypominasz sobie wreszcie że miałeś o czymś pamiętać o czymś bardzo ważnym ciągle jednak nie możesz odejść i plączesz się w swym monologu jak w przydługich zeznaniach patrzysz na fotografię wiszącą w korytarzu przypomina ci kogoś o czym chciałbyś dobrze myśleć kogo chciałbyś szukać zanim tu przyszedłeś jeszcze wywołujesz pewną osobę z tłumu przy drzwiach która była ci kiedyś bardzo bliska jeszcze streszczasz jej w telegraficznym skrócie to wszystko co chciałbyś czego nie możesz słowa plączą się i łamią czujesz że wymyka ci się z rąk ostatnia szansa nawiązania kontaktu z porzuconym światem chwytasz się rękami przedmiotów konstatując swą dziwną ociężałość wracasz do stołu by wypić resztki z kieliszka pozostawionego na jego krawędzi
postacie z twoich snów stoją za twymi plecami nachylają się szepczą nie widzisz ich jedynie czujesz obecność tak wielu wywołujesz ich obrazy magicznym zaklęciem rudowłosy satyr z siekierą w ręku goni za tobą przeskakując nagie ciała kobiet leżące na łące uciekasz przed nimi aleją na końcu której stoi rudowłosy satyr z siekierą w ręku przeskakujesz przez rów z wodą i długo nie możesz dosięgnąć nogami przeciwległego brzegu na którym stoją nagie kobiety machając do ciebie wiotkimi dłońmi wyciągasz do nich ręce oddalają się starasz się chociaż rozpoznać twarze czujesz że lecisz w otchłań przygniatany niewiadomym ciężarem uderzasz mocno o dno pełne wystających korzeni drzew między którymi jesteś bezpieczny i schowany przed wszystkimi widzisz w górze niewyraźne twarze od nich niesie diabelski chichot kulisz się jak pod ciężarem lat dotykasz ręką ściany jest zimna ulica wita cię dzwonkami baniek z mlekiem płyniesz poprzez poranek w miasto zastygłe jak cmentarz wydaje ci się że szukasz czegoś kogoś a może zawsze ci się tak wydaje gdy nie masz przy sobie nikogo w uszach czujesz przeraźliwy świst pociągu przelatujące przez ciebie krzyki tłumu staje przed tobą jakaś postać z oczami wytrzeszczonymi z twarzą kredowo białą widzisz puste ławki w parku pełnym mokrej zieleni siadasz na jednej z nich zapalasz papierosa patrzysz osłupiały na zegarek wita cię zgiełk budzącego się miasta po którym pętasz się bez celu i szukasz czegoś kogoś zatrzymujesz niby znajomych zadajesz im niemądre pytania patrzą na ciebie jak na wariata widzisz ich nagle przed sobą wszystkich wyrosłych jak spod ziemi wśród których stoisz nie mogąc wydobyć z siebie głosu wydaje ci się że stoisz przed umarłymi myślisz o nich że są sędziami twojego czasu wyrafinowani surowi znający wszystko przed czym się uginasz i robi ci się nieswojo jakbyś zdjął całą bieliznę i wyszedł na scenę przed wszystkich znanych ci ludzi
schodzisz po schodach osowiały niosąc ze sobą gorycz i niesmak graniczący z obrzydzeniem jest późno może nawet bardzo późno wiesz o tym i idziesz naprzeciw światłom neonów prosto w zgiełk miasta przed siebie w noc ku jasnym punkcikom nadziei zawieszonym nad domami z których żaden nie jest twój choć tu jest prawdopodobnie twoje miejsce jesteś dziwnie spokojny jakbyś zażył większą ilość środków uśmierzających nie widzisz nic błądzisz jak ślepiec nie odróżniający dnia od nocy nie widzisz cieni wokół ciebie które zatrzymują cię na drodze i nie pozwalają na odwrót dziwisz się jeszcze bardziej znajdując się na ziemi w kałuży krwi wypełniającej ci także usta obrzękłe pełne słonego smaku podnosisz się i znowu upadasz rozumiejąc powoli co się mogło stać kwitujesz to śmiechem który przypomina raczej charkot ranionego zwierzęcia podnosisz się raz jeszcze i zataczając się jak pijany próbujesz dotrzeć do czegoś o co można by się oprzeć migotliwe światła mostu biegną ci naprzeciw idziesz tam na oślep prawie jak ćma do ognia potykając się o własne nogi które wyrzucasz przed siebie niezdarnie opierasz się o barierę i patrzysz tępo w dół na wodę płynącą spokojnie majestatycznie nie możesz się nie śmiać myśląc o swojej sytuacji o upadku z którego chciałbyś się wydźwignąć i odnowić jak po kąpieli w świętej rzece myślisz bezmyślnie o dziewczynie z rozwichrzonymi włosami z twarzą dziwnie bladą podchodzi do ciebie jak zjawa cała w czerni jakby się wybierała na pogrzeb nie starasz się jej odsunąć zresztą nie masz siły śmieje ci się w twarz zalotnie odchyla głowę do tyłu patrzysz zdziwiony w zygzaki tuszu pod oczami widzisz siebie w studni bez dna ocienionej sztucznymi rzęsami myślisz sobie że masz szczęście do kurew i ta myśl cię ponownie rozśmiesza bełkotliwie i nienaturalnie bierzesz ją zawadiacko pod rękę jak całą swoją przeszłość beztrosko i pewnie i słuchasz pieszczotliwych historii o bogatych kochankach alfonsach frajerach aż nagle masz ochotę uderzyć mocno w sam środek zniszczyć podeptać i odejść wyciągasz rękę i poprawiasz jej włosy ruchem zdecydowanym i tak delikatnym że spotykasz wzrok ogłupiały trwożliwy jakbyś obudził zły sen
czujesz szum w głowie ciążącej ci jak samo wspomnienie wypadku budzisz się w nieznanym pokoju i chciałbyś bardzo aby to rzeczywiście był wypadek zbieg okoliczności a nie jak ci się wydaje przeznaczenie rzucenie na kolana przed samym sobą czego nie jesteś w stanie do tej pory zrozumieć i płaczliwie zaprzeczasz konieczności tego wydarzenia patrzysz mrużąc oczy od światła które wpada przez okno na swoją siostrę miłosierdzia zmieniającą ci opatrunki i myślisz że chyba nigdy nie byłeś w podobnie absurdalnej sytuacji daleko od spraw wymagających załatwienia teraz już trochę nieważnych rozmawiasz z osobą doświadczoną spoglądającą na ciebie poprzez wspomnienia równie bolesne jak twoje bardzo dobrotliwie jakby rozumiała wszystkie rozterki niespełnione pragnienia i żądze należące do ciebie i stanowiące ów krąg z którego nie możesz się wyrwać i czujesz nagłą wdzięczność napływającą ci do serca nienaturalną miękkość i ciepło wypełniające cię i otępiające jeszcze bardziej wiesz że możesz się rozkleić zupełnie jak stara baba wypijasz skwapliwie przyniesiony przez nią alkohol nabierając niespodziewanie siły wstajesz gotowy do podjęcia walki przypominając sobie bezwiednie bohatera Cervantesa stoisz w ubraniu gotowy do wyjścia nie mogąc zrobić kroku wszędzie widzisz kocie oczy jakby pobłażliwie patrzące na twoje szamotanie czekasz jeszcze chwilę w nadziei na morały których byś musiał wysłuchać z ironią niepokoi cię brak słów tak ci potrzebnych i nadużywanych zawsze przez ciebie myślisz że dostateczne dużo rozumiesz z tej ciszy drażniącej zmysły i czujesz pewien wstyd i nie śmiesz podnieść oczu i odrzucasz myśl jakoby ta sytuacja cię poniżała kiwasz więc niezgrabnie ręką na pożegnanie i szybko zbiegasz po schodach ciągle widząc nieruchomą postać przy oknie z twarzą szczerą i prostą że nagle wątpisz w całą złożoność pewnych problemów biegniesz ulicą pełną ludzi roztrącasz ich i po raz nie wiadomo który zastanawiasz się w biegu przystając czasami dokąd biegniesz czego kogo szukasz znikasz między budynkami by wyjść po pewnym czasie z kina spokojny tamując wzruszenie jakim poddajesz się z rozkoszą omijasz tłum wielkim łukiem i idziesz przed siebie nic nie widząc dookoła po omacku choć jest biały dzień i deszcz pada mimo woli czujesz że przez chwilę stajesz się inny bogatszy o jeszcze jedną historię których dosyć przechwyciłeś i potraktowałeś jak swoje widzisz się na tle wielkiego gmachu nieokreślonego przeznaczenia wydającego dyspozycje głosem namaszczonym i znaczącym jesteś reżyserem własnych wcieleń choć przeczuwasz że to rozbija twoją jedność czy złożoność na kawałki jeszcze mniejsze i bardziej splątane przenikasz przez miasto jak neutralny fluid nie szkodzący nikomu dobrze ci w środku własnych dramatów przeistoczeń nie zwracasz uwagi gdy zaczepiają cię młode dziewczyny zdziadziały żebrak proszący o wsparcie biegniesz bo inni biegną przystajesz raptownie przed hamującym z trudem autem z którego wyłania się twarz widziana niedawno chciałbyś krzyknąć z taką siłą uprzytamniasz sobie coś wyjmujesz niespodziewanie dla samego siebie zapałki i podajesz ogień w kierunku okna nie czekasz aż wyciągnie papierosa upuszczasz zapałkę spada i gaśnie ogień płonie coraz wyraźniej widzisz poruszające się w nim postaci młodego mężczyznę który wynosi na rękach zemdloną kobietę widzisz jej ciało tak dokładnie jakbyś dotykał piersi włosów przypominasz sobie że miałeś załatwić bardzo ważną sprawę wymijasz szereg aut brzęczących przeciągle i wpadasz w otwarte drzwi czytelni bierzesz do ręki pierwszą z brzegu gazetę i wytrzeszczasz oczy widząc na pierwszej stronie wśród tłumu przerażonych ludzi na peronie bladą twarz dziewczyny okoloną jasnymi włosami o oczach nieruchomych i patrzących na ciebie z bólem i z wyrzutem pytasz siebie kiedy to było i mówisz sobie że wokoło dzieją się rzeczy dziwne
wleczesz się mokrym chodnikiem liczysz kafle przeskakujesz spękane w budce telefonicznej wykręcasz jakiś stary numer i patrzysz bezmyślnie w okno trzymając słuchawkę daleko od ucha słyszysz głos od którego myśli przewracają ci się w głowie chcesz nagie mówić czując ogromny chaos nie możesz powiedzieć nic sensownego słuchasz bezwiednie tamtego głosu spokojnego jakbyś nigdy nie słuchał go między czterema szybami podczas deszczu wieszasz słuchawkę wpół zdania stoisz długo podparty na rękach patrząc na miasto pełne życia tańczące w kolorach w oczach zamiera ci powoli wszelki ruch wychodzisz nie czując tego wcale zaglądasz w głąb wielkich okien na parterze kelner oparty o ścianę i serwetą w ręce fotografia sali rozgadanej i zaśmianej kinkiety abażury czerwono burdelowo otwierasz drzwi jak wrota lamusa gdzie wszyscy są jak umarli już dawno zabalsamowani w czasie mimo woli starasz się myśleć o tym o czym wiesz że jest najważniejsze choć nie masz zupełnie na to siły bujasz w mętnych obłokach w niezrozumiałym dla ciebie bełkocie wyobraźni siadasz przy stoliku jak starzec i przywołujesz tego który zasnął pad ścianą myślisz że wszystko można zacząć od nowa na początek zamawiasz kawę zastygając w fotelu nie widzisz nikogo siebie nie widzisz ale za to masz swój czas mierzony niepewnością i tak zwany ironiczny stosunek do życia nie wiadomo od kiedy i skąd oprócz tego gest jakim dysponują tylko straceńcy i całą głowę mgławic o których dobrze myślisz dziś jest dziś a jutro może mnie nie będzie nucisz sobie fałszywie choć wiesz że kochasz życie tak jak siebie samego więc flirtujesz z całą rzeszą fałszywych proroków jak równy z równym widząc że patrzą na ciebie ci na których nie możesz nawet spojrzeć zamawiasz całą butelkę wina i jak zwykle starasz się podsumować swoje życiorysy byłe i niebyłe wikłasz się jak wątki kryminalne by dojść do radosnych spostrzeżeń o których sądzisz że są ci bliskie jak dzieciństwo kredowo białe prześwietlone wyobrażeniem o sobie samym butelka spada lampiony matowieją korowód cieni przeciska się przez gardło drzwi jesteś bardzo bardzo zmęczony podnosisz butelkę cienie nie wracają wleczesz się ulicą białą od wspomnień omijasz kałuże po których żeglowałeś w szczenięctwie i już wiesz na pewno że nie jesteś takim jakim chciałeś być a jaki jesteś nie wiesz zostało ci może coś z aktora który wychodząc na scenę myli kwestie z innego dramatu wędrujesz jak w malignie po uśpionych dzielnicach myślisz o tych wszystkich których spotkałeś i których nie mogłeś spotkać palisz papierosa spoglądasz na zegarek z nie­do­wie­rza­niem i przerażeniem trzymasz głowę hardo mimo że dostałeś już po niej wątki ci się plączą myśli się kosmacą kelner przynosi ci rachunek o którym zapomniałeś wciskasz ręce w kieszenie i zostajesz pomnikiem o którym myślisz że jest nadbudową stajesz w miejscu jakbyś chciał przypatrzeć się życiu biegnącemu obok ciebie i całą siłą woli starasz się utulić skowyt podchodzący ci do gardła chciałbyś sobie wmówić że jesteś wariatem masz szczególne prawa z tego tytułu głos syreny przenikliwy ponury wyrywa cię z miejsca i niesie przed siebie potrącasz nielicznych przechodniów przeskakujesz kałuże goni cię przeciągły świst hamującego nagle pociągu wiesz już co nagle sobie uświadomiłeś że znasz doskonale dziewczynę o wy­stra­szo­nej twarzy z oczami przerażonymi w których tkwi przestrach całego świata i że teraz biegnie obok ciebie dziwnie wolno falując w powietrzu jak obłok nie starasz się jej pochwycić ręką bo boisz się by jej nie spłoszyć śmiejesz się z własnej wątpliwości biegniesz z pochyloną głową coraz szybciej nie zastanawiając się nad celem pogrążasz się stopniowo w mroku i nagle za­trzy­mu­jesz się na wyrosłym przed tobą murze obsuwasz się na ziemię i przypominasz sobie o czym myślałeś zanim tu dobiegłeś pociąg przejeżdża gdzieś blisko idziesz powoli w stronę gdzie łos­kot przetaczających wagonów jest coraz bardziej ogromny stajesz na wiadukcie czując drga­nie ziemi pod sobą krzycząc jak możesz najgłośniej nie słysząc ani słowa stopniowo łapiesz sens pojedynczych wyrazów głowa pęka ci od wysiłku cichniesz nagle jak człowiek który wydał ostatnie tchnienie chce ci się płakać widzisz nagle wyłaniających się z kłębów dymu ludzi całe tłumy podobne do ciebie biegną ci naprzeciw chce ci się krzyczeć wrzeszczeć z nagłego prze­ra­że­nia wychwytujesz dźwięki nieartykułowane są twoje własne wprawia cię to w go­rącz­ko­wą szamotaninę czujesz że jesteś na krawędzi czegoś co za chwilę przestanie być czymś i polecisz w pustkę zimną i nieprzeniknioną jesteś na granicy obłędu który za chwilę cię przerośnie para oczu wytrzeszczonych strachem patrzy na ciebie z mroku i zdaje się mrugać do ciebie odwracasz się zasłaniasz twarz rękami słyszysz głosy obok siebie które rosną w krzyk tłumu ktoś bierze cię za rękę czujesz ciepło i gorący oddech na skroni patrzysz nieśmiało przez palce widzisz twarz pretensjonalną sztuczną kocie oczy przymrużone kpiące myślisz sobie mam szczęście usta po­ru­sza­jące się to jeszcze nie koniec słyszysz bicie własnego serca mówisz że może zostać tylko i wy­łącz­nie nikt więcej myślisz koniec być może albo początek

Andrzej Milik-Wiśniewski
Warszawa, listopad 1971

Druk: Nowy Wyraz : miesięcznik literacki młodych. 1972, wrzesień, nr 4.
Warszawa : Państwowe Wydawnictwo „Iskry”.

 

 

 


 

powrót do strony poprzedniej

 


 

Periplus.pl ► powrót na Stronę Główną