Szaro, ponuro, zimno. Za kilka dni Boże Narodzenie 1988 roku. Boguś, nauczyciel przedmiotów ścisłych w rejsie Pogorii z Międzynarodową Szkołą pod Żaglami Krzysztofa Baranowskiego, śmieje się, że musiał rano ze swoją wachtą odśnieżać pokład przed postawieniem bandery. To nieprawda, ale pokryte śniegiem, poszarpane szczyty Andów okalające port w Ushuaia bardzo uprawdopodabniają tę przypowieść. Zimno jest przejmujące.
W PRL żeglarstwo to była brama na szeroki świat. Rejs Ludka Mączki „Marią” był pierwszym prywatnym rejsem bez żadnej idei, że coś mamy załatwić, coś zrobić. Po prostu: płyniemy, a co się wydarzy, to się wydarzy.
Od razu powstaje pytanie: Tryton czy Trytony? Bo w ikonografii od najdawniejszych czasów na ogół spotykamy się z gromadą rozfiglowanych stworów morskich: dmących w konchy morskich ślimaków pół ludzi – pół ryb, z męskim torsem i rybimi ogonami, często rozdwojonymi i skręconymi spiralnie, a czasem z jedną parą końskich nóg.
Przeglądałam teksty Ziemka na Periplusie. ►„Danusiu! JEŚĆ!!!”◄ to szczypta wspomnień w czterech smakach.
Popłynęłam na Periplusie we wspomnienia i wysłałam Piotrkowi pozdrowienia jako komentarz do jego tekstu (►Piotr Kwasigroch: „Żeglarze na Darze”◄). Oto one: Na marginesie wspomnień „pana instruktora”.
Do karaibskiej wyspy Saint Lucia „Maria” dopłynęła 12 lutego 1974 roku i tam – na 10 dni – stanęliśmy na redzie portu Castries.
Lewiatan to potworny wąż z mitologii żydowskiej, a jej imię (bo jest samicą) wywodzi się z hebrajskiego słowa ’lwy’, oznaczającego sploty lub zwijające się ciało, jak na węża przystało.
Płynęliśmy przez Atlantyk jachtem Vagabond’eux: Ludek Mączka, Magda – moja córka, student Timo Lehtinen – jachtostopowicz z Finlandii zabrany w Las Palmas i ja jako kapitan.
Wojtek Jacobson w swej książce „Od równika do bieguna czyli Marią do Hawru… i dalej”, w rozdziale „Itaparica” opisuje wrażenia z postoju w brazylijskiej Zatoce Wszystkich Świętych – Baía de Todos-os-Santos – nad którą leży Itaparica i Salvador. „Maria”, na której płynął z Ludkiem Mączką, stała w tej zatoce w grudniu 1983 roku.
Pod dzikiej toni bałwanem spienionym, / Gdzie nieprzebita, mroczna otchłań czeka, / Prastarym snem, odwiecznym, niezmąconym, / Śpi Kraken.