[Szymonowi Masłowskiemu] Niedawno, szukając w radiu czegoś do słuchania, trafiłem na country and western, a że kawałki leciały bez zarzutu, więc nie zmieniałem stacji przez dłuższy czas. Przypomniało mi to historyjkę sprzed wielu lat.
Jesień 1997 roku spędzałem pływając między na Wyspami Kanaryjskimi na „Mary Anne” jako jej pierwszy oficer. Kontrakt z armatorem miałem do kwietnia 1998 roku.
Na jesieni 1997 roku „Mary Ann” pożeglowała via Brest i Lizbona na Wyspy Kanaryjskie.
29 kwietnia 1997 roku na pasażerskiej barkentynie „Mary Anne” rozpoczęliśmy krótkie rejsy po zachodnim Bałtyku.
W kwietniu 1997 roku zatelefonował do mnie Friedhelm Mayer zur Heyde, armator z Kilonii znany mi z wcześniejszych lat, kiedy czarterował „Fryderyka Chopina” na rejsy turystyczne podczas „Kieler Woche”. Powiedział, że właśnie kończy przebudowę statku „Mary Anne” i potrzebuje oficera-nawigatora na rejsy turystyczne po Bałtyku zachodnim, a jesienią na rejsy na Wyspach Kanaryjskich.
W drugiej połowie 1995 roku Fundacja „Międzynarodowa Szkoła pod Żaglami” zaczęła mieć kłopoty finansowe. Dochody z eksploatacji „Fryderyka Chopina“ w poprzednim roku i w sezonie letnim 1995 nie były wystarczające, aby pożyczkę z okresu budowy spłacać w stu procentach.
Lato. A do lata pasuje opowiadanie Julio Cortazara „Wyspa w południe”. Poniżej odsyłacze do przekładu Zofii Chądzyńskiej, do wersji oryginalnej i do tłumaczenia angielskiego.
W tamtych czasach oznakowanie nawigacyjne było nie najlepsze, map właściwie nie było. Początkujący żeglarze miewali różne zabawne sytuacje.
Pływało się głównie po Mazurach. Na bardzo prymitywnych łodziach otwarto-pokładowych. Nie można tam było przyzwoicie się przespać. Gdy padał deszcz, trzeba było rozstawiać tenty na pokładzie, takie rodzaje namiotów.