„Spychaczowa wystawa” z 15 września 1974 roku była ekspozycją sztuki, którą widzowie radzieccy nazywali awangardową, władze radzieckie – nieprawomyślną, ale wg ówczesnych kryteriów zachodnich było to zaledwie echo modernizmu. Nie sposób nie westchnąć: cóż za regres w porównaniu z latami dwudziestymi XX wieku, gdy rosyjska awangarda artystyczna na wszystkich polach odsadzała Zachód o dziesięciolecia.
Dwa zbiory – jak zwykle – krótkich i czasem dość chropowatych w czytaniu tekstów, z których ten pierwszy był podobno Autorowi szczególnie bliski. Oba Borges uważał za swoje najlepsze i najważniejsze książki. Mamy tu wreszcie okazję pokosztować erudycji Pisarza oraz jego rozlicznych inspiracji zaczerpniętych z mnogich lektur przeróżnych twórców, z różnych epok i kultur.
Po Chruszczowie, 14 października roku 1964, stanowisko sowieckiego genseka objął Breżniew, o którym śpiewano tak: „Później był Breżniew, nasz Leonid drogocenny, Co „Małą Ziemią” i brwią gęstą w świecie słynny. Przy nim nagrody i rakiety szybowały, A Izraelcy i Jankesy się usrały.”[1]
Jeden z najwybitniejszych polskich aktorów. Opis jego artystycznej kariery jest jednocześnie opisem tego, co przez ostatnie pół wieku w polskim teatrze i filmie było najbardziej wartościowe i najtrwalsze. W listopadzie 2013 pojawił się w księgarniach wywiad-rzeka „Kazimierz Kaczor. Nie tylko polskie drogi” – tak spisany piórem zawodowego dziennikarza i reportera, Pawła Piotrowicza, że czyta się […]
Plaża jak z marzeń. Dwie smukłe dziewczyny w przewiewnych sarongach taszczą po piasku dużą podłużną torbę podróżną. Nie wygląda na ciężką. Obie w klapkach podrywających ziarenka platynowego pyłu za każdym kolejnym krokiem. Jest ciepło, bardzo ciepło, ale łagodna bryza pozwala oddychać. Palm Beach na Arubie? Anse Chastanet Beach na Saint Lucii? Nie, nie – to […]
O Chruszczowie już było. O tym, jak politycznie wzrastał przy Stalinie, by później publicznie stwierdzić, że to jednak nie było to. O tym, jak wygrażał pięściami i wyzywał modernistycznych artystów, by później pić z nimi wódkę i przepraszać. O tym, jak wysłał rakiety balistyczne na Kubę, by później (z politycznym zyskiem) je zabrać. Nie było jednak […]
Bazujący na dokumentach, poruszający opis losu ubogich dziewczyn i kobiet wiejskich sprzed ok. stu lat na terenach ówczesnego, młodego państwa polskiego. To jakby postscriptum do dramatycznych apeli Boy’a o oświatę i prawa dla kobiet z tego samego okresu. Świetna praca z socjologicznym zacięciem, napisana przystępnym językiem, z silnym efektem emocjonalnym uzyskiwanym m. in. poprzez śledzenie […]
Zorganizowanie latem 1973 r. wyprawy do jaskiń Libanu, w niespełna dwadzieścia lat od nawiązania pierwszych kontaktów przez Spéléo Club du Liban w Bejrucie i nasz Speleoklub PTTK w Warszawie, było w pomyśle tyleż zrozumiałe, co w realizacji karkołomne.
Dwa zbiory magicznych i nostalgicznych opowieści sprzed niemal stu lat[1]. Piękne i staranne wydanie[2] zachęciło mnie do powtórnej lektury po wielu latach.
(11 kwietnia 1950, Giżycko – 1 września 2023, Warszawa); członek zwyczajny Speleoklubu Warszawskiego, numer znaczka 96.