Pamiętam moje pierwsze zajęcia z neurobiologii kognitywnej. W auli siedziało około dwudziestu osób, wszystkie mówiące przynajmniej w dwóch językach. Profesor spytał, kto z nas uważa, że język ma wpływ na to, jak myślimy. Kiedy zdałam sobie sprawę, że tylko ja nie podniosłam ręki, ogarnęła mnie panika. Czyżbym po kilkunastu latach życia w dwóch kulturach i […]
Na mojej mapie z początku XVIII wieku, czyli drukowanej sto lat przed słynną bitwą, Cabo Trafalgar jest jednym z mało istotnych przylądków, dlatego zaznaczyłem go czerwonym kółkiem.
Ciekawy problem poddał pod dyskusję Kapitan Ziemowit (►„Językowa ekspresja”◄). Nie podejmuję się dyskutować na tematy psycholingwistyczne (wiem, kto może i będę namawiał do podjęcia tematu!), ale przeklinanie w językach różnych, a konkretnie po węgiersku, to temat… nie powiem za Młynarskim, że „sercu memu bliski”, jednak kilka strun trącił.
Wydawnictwo Literackie sięgnęło po publikowane w różnych miejscach felietony Szczepana Twardocha z lat 2016-2020. Podkreślenie okresu jest istotne, gdyż był to czas rządów tak zwanej zjednoczonej prawicy oraz prezydenta będącego produktem tego obozu politycznego, ale także początków epidemii covid.
Przeczytałem w Periplusie to, co ►Mario Javier Pérez Salabarría napisał o językach obcych◄ i niuansach z tym związanych. Tu nasunęła mi się myśl o przeklinaniu w obcych językach i do takich doszedłem wniosków.
Dwa miesiące temu zakończyłem szkoleniowy rejs na s/y Roztocze. Polski Związek Żeglarski wymaga składania po rejsie sprawozdania (tzw. Karta rejsu). To trochę biurokracja, ale dzięki temu ma się dokumentację z każdego rejsu. Kiedy siadłem do tej roboty, mimo woli zajrzałem do teczki z papierami i zobaczyłem, że był to mój 133. rejs i znalazłem zestawienie: odbyłem […]
Ta książka, to długo spisywany reportaż, ciąg wielu wywiadów przeprowadzanych przez Autorkę na przełomie lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych z kobietami wspominającymi swój udział w wielkiej wojnie ojczyźnianej 1941-1945.
Artykuł porusza ciekawe zagadnienie, choć jest mocno dyskusyjny. Rolą eseju jest jednak pobudzanie do myślenia i dyskusji, a ten wymóg niniejszy tekst spełnia znakomicie.
Wiało. Jak to w październiku. Jacht „Generał Zaruski” stał w porcie w Jastarni. Brzęczał takielunkiem szarpanym porywistym wiatrem. Z noków bomów smutno ciurkały strumyczki deszczówki. Odbijacze popiskiwały przy każdym podmuchu wiatru, każdym szarpnięciu kadłuba.
– Dobrze. Jebać. Podpiszę – powiedziałeś wtedy, tak po prostu. To nie tak, że nie zdawałeś sobie sprawy z tego, jaką wagę mają twoje słowa, po prostu twoje życie było garścią popiołu, którą nie żal rozsypać na wietrze, jeśli ktoś prosi.