Jeden z najwybitniejszych polskich aktorów. Opis jego artystycznej kariery jest jednocześnie opisem tego, co przez ostatnie pół wieku w polskim teatrze i filmie było najbardziej wartościowe i najtrwalsze. W listopadzie 2013 pojawił się w księgarniach wywiad-rzeka „Kazimierz Kaczor. Nie tylko polskie drogi” – tak spisany piórem zawodowego dziennikarza i reportera, Pawła Piotrowicza, że czyta się […]
Bazujący na dokumentach, poruszający opis losu ubogich dziewczyn i kobiet wiejskich sprzed ok. stu lat na terenach ówczesnego, młodego państwa polskiego. To jakby postscriptum do dramatycznych apeli Boy’a o oświatę i prawa dla kobiet z tego samego okresu. Świetna praca z socjologicznym zacięciem, napisana przystępnym językiem, z silnym efektem emocjonalnym uzyskiwanym m. in. poprzez śledzenie […]
Dwa zbiory magicznych i nostalgicznych opowieści sprzed niemal stu lat[1]. Piękne i staranne wydanie[2] zachęciło mnie do powtórnej lektury po wielu latach.
Krystyna Jacobson, nestorka sopockiego malarstwa, odeszła 7 lipca 2024 r. Sześć lat wcześniej, z okazji wystawy obrazów artystki, jej twórczość opisał i podsumował Stanisław Seyfried, założyciel i właściciel Galerii Essey. Wystawę, we wrześniu 2018 r., zorganizował ZPAP Okręgu Gdańskiego.
Szukałem tej płyty po wszystkich sklepach Paryża. FNAC, Gibert Jeune, małe dziuple z winylami – nikt nie miał pojęcia o co, ani o kogo mi chodzi. Wreszcie, w stosie, którego nikt nawet nie oznaczył kartką „różne”, znalazłem.
W PRL żeglarstwo to była brama na szeroki świat. Rejs Ludka Mączki „Marią” był pierwszym prywatnym rejsem bez żadnej idei, że coś mamy załatwić, coś zrobić. Po prostu: płyniemy, a co się wydarzy, to się wydarzy.
Jan Nowicki nie tylko potrafił znakomicie odtwarzać (na deskach teatru – najczęściej „Starego” w Krakowie – lub na filmowym planie), ale także sam tworzył (prozę, wierszyki, teksty piosenek i kolęd). Po śmierci nieodżałowanego Piotra Skrzyneckiego stworzył dzieło oryginalne: wzajemną „korespondencję” między nim (jeszcze wówczas na Ziemi), a przyjacielem (już w Niebie) w latach 1997-2001.
Jubileusz to niezwykły. Chciałoby się powiedzieć „rzadko się zdarza”, ale nie znam drugiego takiego przypadku, by pismo, nieprzerwanie wydawane własnym nakładem przez grupkę pasjonatów, obchodziło 70-lecie istnienia.
Od razu powstaje pytanie: Tryton czy Trytony? Bo w ikonografii od najdawniejszych czasów na ogół spotykamy się z gromadą rozfiglowanych stworów morskich: dmących w konchy morskich ślimaków pół ludzi – pół ryb, z męskim torsem i rybimi ogonami, często rozdwojonymi i skręconymi spiralnie, a czasem z jedną parą końskich nóg.
Oto najstarszy znany nam żeglarz, który występuje w podwójnej roli – najpierw jest kapitanem załogi (►„Kapitan Odys”◄), a w ostatnim etapie swojej dwudziestoletniej[1] żeglugi wyrusza na morze sam, bo ze wszystkich żeglarzy z jego flotylli płynącej spod Troi został tylko on jeden.