Jan Nowicki nie tylko potrafił znakomicie odtwarzać (na deskach teatru – najczęściej „Starego” w Krakowie – lub na filmowym planie), ale także sam tworzył (prozę, wierszyki, teksty piosenek i kolęd). Po śmierci nieodżałowanego Piotra Skrzyneckiego stworzył dzieło oryginalne: wzajemną „korespondencję” między nim (jeszcze wówczas na Ziemi), a przyjacielem (już w Niebie) w latach 1997-2001.
Jubileusz to niezwykły. Chciałoby się powiedzieć „rzadko się zdarza”, ale nie znam drugiego takiego przypadku, by pismo, nieprzerwanie wydawane własnym nakładem przez grupkę pasjonatów, obchodziło 70-lecie istnienia.
Od razu powstaje pytanie: Tryton czy Trytony? Bo w ikonografii od najdawniejszych czasów na ogół spotykamy się z gromadą rozfiglowanych stworów morskich: dmących w konchy morskich ślimaków pół ludzi – pół ryb, z męskim torsem i rybimi ogonami, często rozdwojonymi i skręconymi spiralnie, a czasem z jedną parą końskich nóg.
Oto najstarszy znany nam żeglarz, który występuje w podwójnej roli – najpierw jest kapitanem załogi (►„Kapitan Odys”◄), a w ostatnim etapie swojej dwudziestoletniej[1] żeglugi wyrusza na morze sam, bo ze wszystkich żeglarzy z jego flotylli płynącej spod Troi został tylko on jeden.
W Iliadzie[1] Odyseusz daje się poznać jako mistrz fortelu: Koń Trojański zbudowany według jego pomysłu i kradzież Palladionu – posążka Ateny zmieniają losy 10-letniej wojny. Gdy Troja zostaje zmieciona, zwycięskie flotylle Greków odpływają do domu, a wraz z nimi Odys ze swoimi okrętami.
[…z życzeniami, by Autorowi udało się bezpiecznie przepłynąć przez jego Symplegady i zwalczyć wszystkie potwory morskie i lądowe…]
Transatlantyckie wojaże jachtu Dal opisał właśnie Wojciech Jacobson (►„Knaga i kipa z Dali”◄) i uważny Czytelnik znajdzie odpowiednie informacje bibliograficzne w przypisach do jego artykułu. Epopeja „Dali” ma jednak w historii polskiego żeglarstwa miejsce szczególne, dlatego tekst niniejszy przedstawia więcej szczegółów na temat relacji pisemnych będących źródłami pierwotnymi, gdyż sporządzili je ci, którzy na tym […]
Lewiatan to potworny wąż z mitologii żydowskiej, a jej imię (bo jest samicą) wywodzi się z hebrajskiego słowa ’lwy’, oznaczającego sploty lub zwijające się ciało, jak na węża przystało.
Pod dzikiej toni bałwanem spienionym, / Gdzie nieprzebita, mroczna otchłań czeka, / Prastarym snem, odwiecznym, niezmąconym, / Śpi Kraken.
Ludomir Mączka dwa swoje listy – pisane 1 i 27 kwietnia 1994 roku z Toronto do Wojciecha Jacobsona, który w tym czasie płynął Concordią z Jokohamy w kierunku Wyspy Wielkanocnej – zaczął mniej więcej tak samo: od zacytowania dwóch wierszy.