W czasie pandemii podróże są utrudnione i znacznie mniej ludzi podróżuje, zarówno z powodu obaw o zdrowie jak szeregu ograniczeń i formalności związanych z przekraczaniem granic. Tak też było i ze mną. Siedziałem sobie spokojnie w domu, czekając końca pandemii.
Pamiętam i dziękuję za wspomnienia. Notabene: kiedyś…
W antologii opowiadań Ziemowita jedno jest o zerwanym padunie Tę opowieść można by zilustrować także dwoma zdjęciami. Pierwsze, to ze wściekłym morzem, wiąże się z nienapisaną opowieścią, jak to w rejonie Hornu Ziemek postanowił zmierzyć wysokość fali.
Jesienią 1966 roku do Polski wracał jacht „Śmiały”[1], kończąc wyprawę geograficzną do Ameryki Południowej.
Na rynku księgarskim ukazała się książka pióra kapitana Ziemowita Barańskiego zatytułowana „Jak się raz zacznie…”
W 1960 roku miałem za sobą 5 rejsów oficerskich i staż w rejsach pełnomorskich 5548 Mm. W tamtych czasach, o ile dobrze pamiętam, wymagany staż oficerski przed egzaminem na stopień kapitana wynosił 3000 Mm (wtedy staż liczono w przebytych milach, a nie w godzinach żeglugi, jak to ma miejsce obecnie), uznałem więc, że mogę przystąpić do egzaminu.
W dawnych czasach… Piszę tak, bo mam na myśli lata 50-te, a to już 70 lat temu, czyli bliżej setki. Zatem: w dawnych czasach wszystko toczyło się inaczej niż obecnie, a więc i w żeglarstwie było inaczej.
Tytuł mógłby sugerować obiekty astronomiczne, czy przyrządy nawigacyjne, ale naprawdę chodzi o kule, którymi podpierają się osoby niepełnosprawne lub po jakichś kontuzjach.
Powrót do Gdańska odbywał się już w końcu sierpnia i gdzieś na północ od Ustki w nocy przyszła mgła.
Dalsza część rejsu to udział w Tall Ships’ Races 1990 na odcinku Zeebrugge – Amsterdam i udział w Sail Bremerhaven 1990. Na wejściu do Amsterdamu było oczywiście sporo dużych żaglowców uczestniczących w Tall Ships’ Races, ale wszystko było doskonale zaplanowane i każdy statek miał przydzielonego pilota.