Cyprian Kamil Norwid – „Wczora – i – ja” (27 grudnia 1859)

Wczora – i – ja

 

Oh! smutna to jest i mało znajoma

Głuchota –

Gdy Słowo słyszysz – ale ginie koma

I jota…

*

Bo anioł woła… a oni ci rzeką:

„Zagrzmiało!”

Więc trumny na twarz załamujesz wieko

Pod skałą.

*

I nie chcesz krzyknąć: „Eli… Eli…” – czemu?

– Ach, Boże!…

Żagle się wiatru liżą północnemu,

Wre morze.

*

W uszach mi szumi (a nie znam z teorii,

Co burza?),

Więc śnię i czuję, jak się tom historii

Z-marmurza…

 

27 Décembre 1860

 


► powrót do strony: Cień latyńskich żagli – 3. Żeglarz i poeta