Malaga, połowa października, tysiąc dziewięćset siedemdziesiąty czwarty. Jeszcze żył Franco, choć już sam chyba nie rządził, ale Hiszpania była – jaka była. Weszliśmy tam „Roztoczem” wracając z Morza Czarnego. Hiszpańscy pogranicznicy przyszli, zrobili odprawę, a że mieliśmy wizy, więc dali nam przepustki. Było nas jedenaście osób, ale przepustek dostaliśmy tylko dziesięć.
Zadzwonił telefon. Podnoszę. – Jimi Hendrix – mówię do słuchawki. – Czy jest u ciebie moja dziewczyna? – pada pytanie. – Nie – odpowiadam, – bo nie jesteś sławnym muzykiem. – Będę za 15 minut – powiedział Kevin.
Pojawiła się książka. Taka: „Interacting Complexities of Herds and Social Organizations”
By nie umknęło (bo byłaby szkoda) – odsyłacz do strony z opowiadaniem Julio Cortazara „Babie lato” w przekładzie Zofii Chądzyńskiej, a także do wersji oryginalnej tego tekstu i tłumaczenia angielskiego, którego dokonał Paul Blackburn. Opowiadanie zyskało swego czasu duży rozgłos, gdy za kanwę do swego filmu „Powiększenie” użył go w 1966 roku Michelangelo Antonioni.
Powiedzmy, że niedawno posłyszałem taki właśnie monolog:
Zygmunta już za młodu, jak większość chłopców w jego wieku, ciągnęła pokusa horyzontu, owa tajemnicza siła, która po spojrzeniu w dal, na pełne morze aż po widnokrąg, pcha niepowstrzymanie do poznania tego, co jest poza nim i jeszcze dalej, dalej aż do olśniewającego, empirycznego odkrycia, że Ziemia jednak jest okrągła. Tylko nielicznym to się udaje […]
Zacznę od tego, że Alosza to jest bardzo fajny facet. Przepłynęliśmy na jednym pokładzie sporo mil i to w rejonach nie najbezpieczniejszych, znamy się od lat ponad trzydziestu i od tyluż lat się przyjaźnimy. Emaili przez te lata wymieniliśmy niewiele, ale gdy się spotykamy – gadamy tak, jakby od poprzedniego spotkania minęło kilka dni, a […]
Kordzik – w moich wspomnieniach – pojawił się na scenie 35 lat temu.
Działo się to bardzo dawno, w słusznie minionej epoce, kiedy to żaglowiec znany dzisiaj jako „Kapitan Głowacki” nazywał się jeszcze „Henryk Rutkowski”.
Myślcie sobie, jak tam chcecie, a ja przecież wam powiadam: nie ma żeglugi wiślanej bez „Rejsu”.