Niewielką pociechą traktowanie oferty kin jako jednej z wielu, chyba że komuś tu i teraz bardzo zależy na nowościach. Konkurencja – w porównaniu do dekad lat ’70. i ’80., gdy państwo było monopolistą – jest, paradoksalnie, bardzo słaba. Widać to wyraźnie np. w pakietach filmowych (z wyjątkiem Cinemaxa 1 i 2, FilmBox Arthouse i Canal+ Film) […]
W zamykającym dekadę roku 1989 wśród 20. filmów o największej frekwencji, a więc dochodach, (w okresie od 1 stycznia do 28 października) było aż 14 produkcji USA, 5 polskich i 1 angielski (w koprodukcji z USA). Listę otwierał Wirujący seks (1987, reż. Emile Ardolino), a zamykała Szklana pułapka (1988, reż. John McTiernan). Autor plakatu: Andrzej Pągowski (ur. 1953) Zaszczytne drugie miejsce przypadło Panu […]
1987. Roczny bilans roku 1987 warto porównać z przytoczonymi wyżej danymi z roku 1977: na ekrany kin weszło tylko 160 filmów, z czego najwięcej polskich: 40, 33 radzieckie, po 15: amerykańskich i czechosłowackich, po 7: koreańskich i bułgarskich, resztę stanowiła drobnica: m.in. 3 z Francji (zabrakło Gierka), Włoch, Kuby, Wietnamu i Chin. Znamienne jest to, że repertuar kin tak wyraźnie, […]
Stan wojenny (ogłoszony o świcie w niedzielę 13 grudnia 1981 roku) przyniósł wiele ograniczeń, uciążliwości i niedoborów utrudniających społeczeństwu codzienne funkcjonowanie. Pomimo to władze starały się zachować pozory normalności życia kulturalnego. Po miesiącu od wprowadzenia stanu wojennego przywrócono działalność instytucji kultury, w tym niektórych trójmiejskich kin: „Leningrad”, „Bajka”, „Polonia” i „Warszawa”, jednak repertuarowe „rozpasanie” bardzo mocno […]
Rok 1977 Dla przykładu w roku 1977 wśród 20. filmów[1] o najwyższej frekwencji nie było ani jednego radzieckiego, chociaż na ekrany trafiły wówczas m.in. dwa premierowe wybitne dzieła: Wniebowstąpienie (1977, reż. Łarisa Szepitko) i Tabor wędruje do nieba (1976, reż. Emil Loteanu), które znalazły się na liście na pozycjach 63 i 65. Listy frekwencyjne otwierały: Kochaj albo rzuć (1977, reż. Sylwester Chęciński) […]
Bojkotowanie filmów zza wschodniej granicy należało wówczas do dobrego tonu, ale część z nich, co paradoksalne, okazała się najwyższej światowej próby, o wysokich walorach artystycznymi, głębokim humanistycznym przesłaniu i znakomitym warsztacie.
W PRL odwilż w kulturze zaczęła się de facto w lipcu roku 1955 od Ogólnopolskiej Wystawy Młodej Plastyki w Arsenale. Stopniowo odchodzono od socrealizmu i ofertę repertuarową zaczęto uzupełniać filmami francuskimi. Były wśród nich znakomite adaptacje klasyki literatury francuskiej, np. Pustelnia parmeńska (1948, reż. Christian-Jaque / Christian Maudet), Czerwone i czarne (1954, reż. Claude Autant-Lara), Nędznicy[1] (1958, reż. Jean-Paul Le […]
Siła oddziaływania niemieckiej propagandy poprzez kino tkwi nie w kilku, czy kilkunastu określonych obrazach upichconych specjalnie w tym celu, co zawsze przynosiło i przynosi odwrotny skutek do zamierzonego, ale w masie i w poprzedzających projekcje cotygodniowych kronikach filmowych. Jerzy Toeplitz nazwał to celnie „swoistego rodzaju neutralizacją społeczeństwa”. Nie sposób oprzeć się pokusie pobieżnego spojrzenia pod […]
Niemcy, nawet podczas wojny, niewiele zmieniły politykę repertuarową. Po roku 1939 z kin stopniowo usuwano np. filmy amerykańskie, po części ze względu na zamykanie się tamtejszego rynku dla niemieckich dystrybutorów, ale zachowano tu umiar i proporcje, starano się godzić mechanizm rynkowy z ideologią i polityką zewnętrzną. Powyższe dotyczyło też (bez wyjątku) miast okupowanej Polski.
Konstatacje prof. Andrzejewskiego[1] wywracają do góry nogami potoczną wiedzę i przeświadczenie, jakoby na ekrany kin niemieckich trafiały głównie filmy o zabarwieniu propagandowym.