periplus.pl

Mam nadzieję, że Pan Kazimierz – Autor przyjmie z uśmiechem (jak Kazimierz od Kazimierza) kilka moich refleksji na temat jego, zakończonego właśnie, ►  artykułu. Przypomniał w nim filmy, które oglądałem, zdarzenia, które były istotnymi punktami w moim życiorysie – zatem redagując jego tekst i szukając do niego ilustracji odgrzebywałem, pełen emocji, własną przeszłość.

Niewielką pociechą traktowanie oferty kin jako jednej z wielu, chyba że komuś tu i teraz bardzo zależy na nowościach. Konkurencja – w porównaniu do dekad lat ’70. i ’80., gdy państwo było monopolistą – jest, paradoksalnie, bardzo słaba. Widać to wyraźnie np. w pakietach filmowych (z wyjątkiem Cinemaxa 1 i 2, FilmBox Arthouse i Canal+ Film) […]

W zamykającym dekadę roku 1989 wśród 20. filmów o największej frekwencji, a więc dochodach, (w okresie od 1 stycznia do 28 października) było aż 14 produkcji USA, 5 polskich i 1 angielski (w koprodukcji z USA). Listę otwierał Wirujący seks (1987, reż. Emile Ardolino), a zamykała Szklana pułapka (1988, reż. John McTiernan).   Autor plakatu: Andrzej Pągowski (ur. 1953) Zaszczytne drugie miejsce przypadło Panu […]

1987. Roczny bilans roku 1987 warto porównać z przytoczonymi wyżej danymi z roku 1977: na ekrany kin weszło tylko 160 filmów, z czego najwięcej polskich: 40, 33 radzieckie, po 15: amerykańskich i czechosłowackich, po 7: koreańskich i bułgarskich, resztę stanowiła drobnica: m.in. 3 z Francji (zabrakło Gierka), Włoch, Kuby, Wietnamu i Chin. Znamienne jest to, że repertuar kin tak wyraźnie, […]

Stan wojenny (ogłoszony o świcie w niedzielę 13 grudnia 1981 roku) przyniósł wiele ograniczeń, uciążliwości i niedoborów utrudniających społeczeństwu codzienne funkcjonowanie. Pomimo to władze starały się zachować pozory normalności życia kulturalnego. Po miesiącu od wprowadzenia stanu wojennego przywrócono działalność instytucji kultury, w tym niektórych trójmiejskich kin: „Leningrad”, „Bajka”, „Polonia” i „Warszawa”, jednak repertuarowe „rozpasanie” bardzo mocno […]

Rok 1977 Dla przykładu w roku 1977 wśród 20. filmów[1] o najwyższej frekwencji nie było ani jednego radziec­kie­go, chociaż na ekrany trafiły wówczas m.in. dwa premierowe wybitne dzieła: Wniebo­wstą­pie­nie (1977, reż. Łarisa Szepitko) i Tabor wędruje do nieba (1976, reż. Emil Loteanu), które znalazły się na liście na pozycjach 63 i 65. Listy frekwencyjne otwierały: Kochaj albo rzuć (1977, reż. Sylwester Chęciński) […]

Bojkotowanie filmów zza wschodniej granicy należało wówczas do dobrego tonu, ale część z nich, co paradoksalne, okazała się najwyższej światowej próby, o wysokich walorach artystycznymi, głębokim humanistycznym przesłaniu i znakomitym warsztacie.