W tym, ►co opisał Piotrek Kwasigroch◄, osobiście nie brałem udziału, więc tego nie komentuję. Ale relację Piotrka kończy zdjęcie, na którym jestem ja i chyba warto rozbudować trochę podpis.
Śmierć królewicza Kazimierza była dla rodziny monarszej ciosem, ale ponieważ królewicz zmarł w opinii świętości, w skali państwowej potrafiono to wykorzystać propagandowo. Jagiellonowie byli katolikami świeżej daty – dziad zmarłego, Władysław Jagiełło, przyjął rzymski chrzest w wieku dojrzałym, a Litwa formalnie przeszła na katolicyzm w roku 1387 – więc aura pobożności otaczająca Kazimierza jeszcze za […]
Pomysł był prosty i w dodatku dobry, podejrzewam więc, że powstał w głowie Kapitana Baranowskiego: ponieważ statek-muzeum „Dar Pomorza”[1], udostępniony do zwiedzania turystom odwiedzającym Skwer Kościuszki i Nabrzeże Pomorskie w Gdyni, do popularyzacji żeglarstwa przyczynia się nieznacznie, należałoby wykorzystać lepiej jego możliwości. Jako, że do żeglugi nie zostanie już raczej dopuszczony, należy wzmocnić jego potencjał […]
Król Kazimierz Jagiellończyk razem z synami – Kazimierzem i Olbrachtem – przemieszczał się nieustannie między Krakowem i Wilnem. W Polsce narzekano, że jest królem nieobecnym i że spędza na Litwie zbyt wiele czasu, zaniedbując sprawy Korony na rzecz Wielkiego Księstwa.
Kaziu! Są i te chwile szczęśliwe, kiedy zaglądam do Periplusa. Nie robię tego systematycznie (ubolewam), ale skrupulatnie. Dzięki temu dotarłem do „Sawy”.
Jan Długosz, kanonik krakowski i dziejopis, widział w nim „młodzieńca szlachetnego, rzadkiego charakteru, tego, o którym nie zapomniała Minerwa”[1], ale to nie zasługi wojenne dały młodemu człowiekowi wieniec sławy. I nie wawrzyn go czekał, a lilia.
Wyprowadziłem „Chopina” z Gdyni i przez Hamburg, Dublin, Greenock i Glasgow doprowadziłem do Kadyksu.