Drugie całopalenie gitary… …odbyło się w Monterey, 18 czerwca 1967. Obrzęd dokonany przez Hendrixa na scenie został od początku do końca sfilmowany przez ekipę J. D. Pennebakera dokumentującą festiwal. Obszerne tego fragmenty zobaczył cały świat w filmie „Monterey Pop”, którego premiera odbyła się 26 grudnia 1968.
Pojawiła się książka. Taka: „Interacting Complexities of Herds and Social Organizations”
Hendrix używał ognia na scenie tylko trzy razy. Podobno. Po raz pierwszy było to 31 marca 1967 w londyńskiej sali widowiskowej Finsbury Park Astoria (późniejszy Rainbow Theatre). Ten fakt, opisany wielokrotnie przez uczestników wydarzenia i kilku reporterów, jest bezsporny.
„A nawiasem mówiąc…” – tak mawiał Ludek Mączka, po czym snuł opowieść na inny temat. A nawiasem mówiąc… Jimi Hendrix podczas Festiwalu Woodstock w 1969, w rockowej, energetycznej interpretacji zagrał amerykański hymn „The Star-Spangled Banner”.
Jimi Hendrix rozpoczął swój występ w poniedziałek 18 sierpnia 1969 r. przed dziewiątą rano. Grał ponad dwie godziny. Był to ostatni akt największej imprezy rockowej świata: Festiwalu Woodstock, który odbył się w dniach 15-18 sierpnia 1969 na farmie Maxa Yasgura w Bethel, w stanie Nowy Jork.
Po występie w Monterey The Experience dało kilka koncertów na Zachodnim Wybrzeżu. Wtedy Michael Jeffery zakontraktował zespół Hendrixa jako suport w amerykańskiej trasie zespołu The Monkees.
Opublikowane właśnie zostały wspomnienia Krzysztofa Jaworskiego, żeglarza harcerskiego i akademickiego związanego ze Szczecinem od lat czterdziestych XX w.
W grudniu 1933 roku na rynku prasowym ukazał się „Szkwał – Magazyn Morski”, miesięcznik działający w środowisku akademickim, którego ważnym celem było propagowanie aktywnego wypoczynku na wodzie i konieczność podejmowania współzawodnictwa na różnych polach związanych z wodą.
W relacjach prasowych opisujących, a później komentujących, występ Hendrixa w Monterey powtarzają się stwierdzenia, że koncert ten otworzył przed nim Amerykę, że wchodził na scenę jako osoba nieznana, a schodził – jako pierwszej wielkości gwiazda, itp. Rzeczywistość jednak nie była od razu tak różowa, ani nawet tak oczywista.
By nie umknęło (bo byłaby szkoda) – odsyłacz do strony z opowiadaniem Julio Cortazara „Babie lato” w przekładzie Zofii Chądzyńskiej, a także do wersji oryginalnej tego tekstu i tłumaczenia angielskiego, którego dokonał Paul Blackburn. Opowiadanie zyskało swego czasu duży rozgłos, gdy za kanwę do swego filmu „Powiększenie” użył go w 1966 roku Michelangelo Antonioni.