Wyglądała jak stara kaczka zagubiona w stadzie łabędzi. Znajdowała się w jednym z najpiękniejszych portów na świecie, ale uważała się za brzydką i bezużyteczną, i ukrywała się przed wzrokiem turystów.
Karina Wilhelmi: Samotność
Kategoria: Opowiadania
Karina Wilhelmi: Przyjaźń
W pewnym domu mieszkał pająk o imieniu Teodor, który zawsze siedział w swoim kącie za fotelem. Pewnego dnia pająk, znudzony, postanowił wybrać się na długi spacer wokół domu, gdy nagle spotkał strasznego stwora, a jego małe oczy spotkały się z dwoma ogromnymi oczami. Stwór zaczął krzyczeć tak głośno, że aż zatrzęsła się podłoga. Teodor również […]
Wojciech Przybyszewski: Falklandy (1981).
Z cyklu „Wygrzebane z lamusa”.
42 lata temu.
Karina Wilhelmi: Pożegnanie
Tego dnia niebo płakało łzami deszczu, a wszystko wokół stało się szare i pełne smutku. Drzewo zdało sobie sprawę, że coś je opuszcza i że nie może nic zrobić, aby to powstrzymać. Bezlitosny wiatr zabierał jego liście. Zrezygnowane i przekonane, że ich czas się skończył, liście nie próbowały się już nawet bronić.
Karina Wilhelmi: Anioł
Był sobie Anioł. Co prawda „był” sugeruje czas ziemski, a to zgadza się z naszym czasem, tym płynącym wąziutko, jak woda z kranu. Ale nie ma nic wspólnego ze związkiem tej cudownej istotki ze sferami niebiańskimi – tam czas jest szeroki i tęczowy jak wodospad. Aniołek bardzo chciał wszystkim pomagać. Miał w sobie niewyczerpane pokłady uczucia […]
Karina Wilhelmi: Szukam cię…
Miała zawsze rozmarzone oczy, duże i błyszczące, spowite aurą tajemniczości i pożądania. Jej źrenice były jak magnes – przyciągały wszystkie zaczarowane przez nią cienie rzeczywistości, którą sama stworzyła.
Kapitan Ziemowit Barański opowiada: Uwagi pokładowe.
Cz. 16 cyklu „Dzienniki Prawdziwe”
Pisałem już o uwagach wczasowiczów spacerujących po kei, które podchwytywała załoga s/y Roztocze i zapisywała w Dzienniku Prawdziwym. Ciekawe odzywki miały też miejsce na pokładzie Roztocza. Niektóre zostały uwiecznione przez załogę w Dzienniku Prawdziwym.
Karina Wilhelmi: Mam na imię Karina
Witam, mam na imię Karina. Może się nie znamy, albo los sprawił, że spotkaliśmy się gdzieś w innym miejscu na świecie. Może to ja byłam tą nieznajomą, która przeszła przed Tobą w tłumie i która się do Ciebie uśmiechnęła; tak, tak, myślę, że to byłam ja, bo lubię się uśmiechać do ludzi.
Kapitan Ziemowit Barański opowiada: Jak nie popłynąć na pierwszy rejs morski
Pierwsze poważniejsze kroki żeglarskie stawiałem w 1952 roku, kiedy zostałem zakwalifikowany na kurso-rejs na Jeziorach Mazurskich, gdzie uzyskałem stopień żeglarza jachtowego.
O Ziemowicie Barańskim opowiada
Damian Fudała: Mistrz i pocztówka z Kadyksu
Pocztówka z Kadyksu. Niby zwyczajna, a jednak najcenniejsza w mojej kolekcji. Jak ją zdobyłem? To czysty przypadek, ale jeżeli mam zacząć opowieść o widokówce… Cóż, muszę zacząć od samego początku. Tylko w ten sposób zrozumiecie, dlaczego ten kawałek zapisanej tekturki jest dla mnie tak ważny.