Bywało, że rozwiązania dotyczące pełnienia wachty kambuzowej wymyślone przez drugiego oficera – i zaakceptowane przez kapitana – powodowały pewne perturbacje, które znajdowały potem swój wyraz we wpisach do Dziennika Prawdziwego.
Stare dziennikarskie porzekadło głosi, że nic tak nie ożywia gazety jak świeży trup na pierwszej stronie. Porzekadło powstało jednak w czasach pruderyjnych – dziś trupa z wielkim (większym?) powodzeniem zastępuje seks. By urozmaicić tok narracji, będzie więc teraz o seksie.
Znów nie pogram w karty!
Film „Wolność według Marcela Bardiaux” nakręcił Andrzej Radomiński[1], gdy w roku 1988 spotkał francuskiego żeglarza w Ushuaia na Ziemi Ognistej. Opowieść o sobie i swoim żeglarskim życiu bohater zaczyna słowami:
Krzysztof Baranowski i program „Niebieska Szkoła” otrzymali nagrody im. Kapitana Leszka Wiktorowicza.
W Dzienniku Prawdziwym s/y Roztocze często można było znaleźć obrazki z życia pozasłużbowego.
W roku 1960 Marcel Bardiaux rozpoczął (w Cherbourgu), a w 1966 zakończył (na południu Portugalii), budowę 15-metrowego kecza o 22 tonach wyporności – pierwszego jachtu turystycznego ze stali nierdzewnej.
Kupiłem zawczasu w przedsprzedaży przez Zrzutkę.pl. Dostałem wczoraj, a teraz siedzę i czytam, czytam, czytam:
Wyruszyliśmy z Nyköping 23 sierpnia 1988 r., natychmiast po zakończeniu zlotu, mając na dotarcie do Gdyni 4 dni. Do przepłynięcia mieliśmy ok. 220 Mm, a więc nawet przy słabym wietrze dla „Roztocza” było to około dwóch dni.
W roku 1943, wciąż pod okupacją niemiecką, w Nogent-sur-Marne na przedmieściach Paryża, Marcel Bardiaux zaczął budować 5-tonowy drewniany kuter „Les 4 vents” (Cztery wiatry), o długości 9,38 m. Plany konstrukcyjne – dla amatorów metody „zrób to sam” – opracował projektant jachtów Henri Dervin (1903-1966), ale Bardiaux je zmodyfikował: wydłużył linię wodną, wzmocnił pokład i dach […]