W czasach, gdy Internet nie dawał wszystkim natychmiastowego dostępu do niemal wszystkiego, ogromną rolę odgrywały przewodniki. To one dostarczały niezbędnych wiadomości praktycznych i teoretycznych o ciekawych miejscach w kraju i na świecie. Mimo Internetu istnieją wciąż – i dalej są skarbnicą faktów i danych, a te najdawniejsze – coraz częściej wznawiane – są źródłem bezcennych informacji dla […]
Działo się to bardzo dawno, w słusznie minionej epoce, kiedy to żaglowiec znany dzisiaj jako „Kapitan Głowacki” nazywał się jeszcze „Henryk Rutkowski”.
Kpt. Eugeniusz „Gienia” Moczydłowski to postać i osobowość niezwykła. Po kliknięciu w poniższe linki otworzą się kolejne rozdziały jego sagi:
Myślcie sobie, jak tam chcecie, a ja przecież wam powiadam: nie ma żeglugi wiślanej bez „Rejsu”.
Zwykło się mówić o „dwóch stronach medalu”. To prawda – w przenośni i w rzeczywistości – lecz prawda uproszczona, powierzchowna. Zarówno w odniesieniu do sytuacji, w jakiej się znaleźliśmy, jak i materii. Zawsze, oprócz drugiej, są kolejne warstwy znaczeniowe. Tylko trzeba chcieć je dostrzec.
Monografia warszawskich portów wiślanych, którą w tej chwili trzymam w ręku, jest pracą niezwykłą. Ogrom informacji, rzetelność ich podania, bardzo bogata dokumentacja i materiał ilustracyjny, obszerna bibliografia i nienaganna szata wydawnicza dają jak najlepsze świadectwo autorom i Miastu, bowiem wydawcą tej książki jest Urząd Miasta Stołecznego Warszawa.
Voyage, voyage… Podróżuj, podróżuj, dalej, niż noc i dzień…[1] śpiewała prawie 30 lat temu zapomniana dziś francuska piosenkarka Desireless.
Otwarcie wystawy „03/68 UW. 50. Rocznica Wydarzeń Marcowych” odbyło się 8 marca 2018 w Starej Bibliotece UW. Dyrektor Muzeum Uniwersytetu Warszawskiego, prof. dr hab. Jerzy Miziołek, zwrócił się wówczas do zebranych z prośbą o przekazywanie do zbiorów muzeum pamiątek związanych z historią uczelni.
Urho Kekkonen, tłumacząc się sowieckiemu hegemonowi z wyczynów fińskich satyryków, lawirował między młotem a kowadłem mimo ogromnych – z satelickiej perspektywy patrząc – swobód, jakie dawała mu finlandyzacja.
Przemieszczam się po wyludnionych o tej porze roku i dnia salach filii Muzeum Narodowego w Gdańsku Oliwie i oglądam kolejną wystawę[1]. Zgromadzono na niej prawie 200 prac artystów plastyków z Wybrzeża z lat 1945-55. Dekady, z dzisiejszej perspektywy, mrocznej, brutalnej i nierzadko krwawej, ale wówczas, przynajmniej w jej pierwszych kilku powojennych latach – dla wielu spośród autorów wyeksponowanych dzieł – pełnej nadziei, na nową, […]