Kazimierz Robak: Rok 1967: Jimi Hendrix w Monterey. 1. „Wild Thing”

Dzień 18 czerwca 1967 oddzielił w muzyce rockowej to, co było PRZED od tego, co było PO. Te epoki rozgraniczał występ Jimiego Hendrixa na The Monterey International Pop Music Festival.

Hendrix zagrał w Monterey dziewięć utworów.

„Wild Thing” zamykało zestaw i było najważniejszym elementem programu.

►► Jimi Hendrix: „Wild Thing”

Link odsyła do fragmentu filmu Monterey Pop (1968, reż. D. A. Pennebaker).

W siódmej minucie trzydziestej siódmej sekundzie tego klipu na scenie zaczyna się dziać coś niezwykłego. Czy bardziej niezwykłego od grania na gitarze zębami, trzymania jej za plecami, wywracania z nią koziołków – bez najmniejszej przerwy w grze? Od przesterowań, symulowanej kopulacji z kolumną głośnikową Marshalla, wreszcie zdemolowania gitary i estrady na tle ogłuszającej ściany dźwięku? Tak.

Hendrix w pewnym momencie (07:37) przerywa ekstatyczny akt z leżącą na scenie gitarą, Muzyka trwa, a on spokojnym krokiem idzie do szafek zaplecza, wyjmuje stamtąd małą płaską butelkę z żółtego plastiku, wraca do gitary i – ze słowami „To jest dla wszystkich” – oblewa ją zawartym w butelce płynem.

Orgia znów nabiera ognia, tym razem dosłownie: muzyk klęka, całuje instrument i rzuca na struny zapaloną zapałkę. Płomień pojawia się natychmiast: w buteleczce była benzyna do zapalniczek sprzedawana przez firmę Ronson w pojemniku, który nie zmienił się do dziś.

Ten moment przerwy na pójście po benzynę obala zarzuty wszystkich tych (a było ich niemało), którzy widzieli w występie jedynie niekontrolowane konwulsje naćpanego hipa. Pokaz dany przez The Jimi Hendrix Experience był do najdrobniejszego szczegółu przemyślany, zaplanowany i opracowany. Hendrix panuje nad sytuacją w każdym momencie. Jest twórcą świadomym wagi kreowanego właśnie artystycznego happeningu. Wie – jak wytrawny aktor – kiedy, gdzie i jakich rekwizytów ma użyć, a jeśli nie ma ich pod ręką, umie przerwać ekstazę, przynieść potrzebny przedmiot zza kulisy i kontynuować spektakl.

A w spektaklu orgia – na tle ściany dźwięków – zamienia się w misterium: Hendrix, wciąż klęcząc, zaklina ogień, otacza płomienie dłońmi i podnosi je coraz wyżej.