Malaga, połowa października, tysiąc dziewięćset siedemdziesiąty czwarty. Jeszcze żył Franco, choć już sam chyba nie rządził, ale Hiszpania była – jaka była. Weszliśmy tam „Roztoczem” wracając z Morza Czarnego. Hiszpańscy pogranicznicy przyszli, zrobili odprawę, a że mieliśmy wizy, więc dali nam przepustki. Było nas jedenaście osób, ale przepustek dostaliśmy tylko dziesięć.
Hendrix przestał być osobą prywatną jeszcze długo przed Woodstockiem. Cokolwiek zrobił, trafiało na czołówki gazet. I nie tylko: na nowojorskiej ulicy zaczepił go facet sprzedający gazetę Czarnych Panter, organizacji, było nie było, rewolucyjnej – „No co? Naszej gazety nie kupisz?” Hendrix kupił, a gazeciarz poszedł dalej drąc się: „Jimi Hendrix kupuje nasze gazety! Jimi Hendrix kupuje […]
Zadzwonił telefon. Podnoszę. – Jimi Hendrix – mówię do słuchawki. – Czy jest u ciebie moja dziewczyna? – pada pytanie. – Nie – odpowiadam, – bo nie jesteś sławnym muzykiem. – Będę za 15 minut – powiedział Kevin.
Jest jeszcze historia czwartej gitary rzekomo spalonej przez Hendrixa. Krążą o niej legendy, ale brakuje jakiegokolwiek twardego dowodu, co jest o tyle dziwne, że ta ofiara ognia miała być dokonana podczas Miami Pop Festival obstawionego przez fotografów, filmowców i dźwiękowców.
Hendrix używał ognia na scenie tylko trzy razy. Podobno. Po raz pierwszy było to 31 marca 1967 w londyńskiej sali widowiskowej Finsbury Park Astoria (późniejszy Rainbow Theatre). Ten fakt, opisany wielokrotnie przez uczestników wydarzenia i kilku reporterów, jest bezsporny.
„A nawiasem mówiąc…” – tak mawiał Ludek Mączka, po czym snuł opowieść na inny temat. A nawiasem mówiąc… Jimi Hendrix podczas Festiwalu Woodstock w 1969, w rockowej, energetycznej interpretacji zagrał amerykański hymn „The Star-Spangled Banner”.
Jimi Hendrix rozpoczął swój występ w poniedziałek 18 sierpnia 1969 r. przed dziewiątą rano. Grał ponad dwie godziny. Był to ostatni akt największej imprezy rockowej świata: Festiwalu Woodstock, który odbył się w dniach 15-18 sierpnia 1969 na farmie Maxa Yasgura w Bethel, w stanie Nowy Jork.
Po występie w Monterey The Experience dało kilka koncertów na Zachodnim Wybrzeżu. Wtedy Michael Jeffery zakontraktował zespół Hendrixa jako suport w amerykańskiej trasie zespołu The Monkees.
W relacjach prasowych opisujących, a później komentujących, występ Hendrixa w Monterey powtarzają się stwierdzenia, że koncert ten otworzył przed nim Amerykę, że wchodził na scenę jako osoba nieznana, a schodził – jako pierwszej wielkości gwiazda, itp. Rzeczywistość jednak nie była od razu tak różowa, ani nawet tak oczywista.
By nie umknęło (bo byłaby szkoda) – odsyłacz do strony z opowiadaniem Julio Cortazara „Babie lato” w przekładzie Zofii Chądzyńskiej, a także do wersji oryginalnej tego tekstu i tłumaczenia angielskiego, którego dokonał Paul Blackburn. Opowiadanie zyskało swego czasu duży rozgłos, gdy za kanwę do swego filmu „Powiększenie” użył go w 1966 roku Michelangelo Antonioni.