Rok 1966, w którym Jimi Hendrix rozpoczął budowanie swojej kariery i sławy w Londynie, zapisał się także w historii rocka filmem „Powiększenie” [Blow-Up] Michelangela Antonioniego. Scenariusz, oparty na opowiadaniu ►► Julio Cortazara „Babie lato”, przewidywał wizytę głównego bohatera w klubie muzycznym.
Hendrix używał ognia na scenie podobno tylko trzy razy. Gitara podpalona 31 marca 1967 w Astorii została odnaleziona po czterdziestu latach i natychmiast wystawiona na aukcję. Część fanów Hendrixa uważa ją za fałszywkę i – trzeba przyznać – argumenty mają mocne. Niemniej jednak, we wrześniu 2008, Sunburst Fender z widocznymi śladami pozostawionymi przez ogień, sprzedano […]
Ani podpalenie, ani dewastacja instrumentu nie były autorskimi pomysłami Hendrixa, ale to właśnie jego te wyczyny wyniosły najwyżej: trzeba było ognia, by muzyczny geniusz najlepszego gitarzysty wszechczasów został wreszcie uznany przez cały świat.
Na początku 1964 roku Jimi Hendrix zamieszkał w Nowym Jorku. Grał bez przerwy, czasem były to występy w zespołach akompaniujących ówczesnym sławom jak The Isley Brothers, Little Richard czy King Curtis, czasem w grupach znanych jedynie lokalnie, jak Curtis Knight And The Squires (Knight stał się sławny dopiero później, z tego… że w jego zespole […]
Dzień 18 czerwca 1967 oddzielił w muzyce rockowej to, co było PRZED od tego, co było PO. Te epoki rozgraniczał występ Jimiego Hendrixa na The Monterey International Pop Music Festival.
Felix Scherret urodził się w Pruszczu w roku 1895 w rodzinie kupca Juliusa Scherreta. Był dziennikarzem i prozaikiem. Do głębi socjaldemokratycznym i konsekwentnym.
Ukazało się kolejne wydanie Zeszytów Żeglarskich: maj 2019 (nr 41e).
Z kapitanem Ziemowitem można płynąć i płynąć, a i tak nigdy nie kończą się jego opowieści – nieodmiennie ciekawe, zabawne i mądre. O kapitanie Ziemowicie można mówić nieskończenie. Kapitan Ziemowit to człowiek-legenda, wyjątkowy i niezwykły. Zawsze pogodny, zawsze z uśmiechem, zawsze życzliwy i pomocny, zawsze spokojny. Jeśli krzyczy – to tylko, by przekrzyczeć wiatr, do tych, co […]
Jeden rzut oka na mapę polityczną subkontynentu indyjskiego z lat 50. czy 60-tych ubiegłego wieku wystarczy, by dostrzec polityczno-geograficzną anomalię: podział Pakistanu na dwie prowincje: zachodnią (czyli dzisiejszy Pakistan, leżący nad rzeką Indus) i wschodnią – oddaloną o ponad 1600 kilometrów, leżącą na wschodzie Indii w delcie Gangesu i Brahmaputry, utworzoną z muzułmańskiej części Bengalu, podzielonego według kryteriów religijnych.
Splot okoliczności, których dziś nie jestem w stanie dokładnie odtworzyć, sprawił że na przełomie lat 50. i 60. film „wszedł mi w krew”. Kino „Zorza” przyjeżdżało wówczas na gdański Chełm dwa albo trzy razy w tygodniu do drewnianego domu kultury przy ulicy Buczka, „pomnika” czynu społecznego na cześć zjazdu zjednoczeniowego PPR i PPS (1948)[1].